Bent u een inwoner van Denemarken? Hebt u zin om naar Frankrijk te verhuizen als u met pensioen bent? Hoe zit dat dan met uw pensioen? Hoe kunt u er optimaal van genieten terwijl u in het buitenland verblijft?

Het eerste dat u moet weten is een Deens woord dat u heel vaak zult horen/lezen: “SKAT”.
Dit woord heeft 3 verschillende betekenissen in het Deens:
Liefje

Schat

Belastingen

Het is uiteraard de laatste betekenis die ons interesseert: belastingen. De Deense belastingdienst noemde haar website zelfs www.skat.dk.

Weet u dat het inkomstentarief in Denemarken, afhankelijk van uw pensioenbetalingen (bedragen) op “Ratepensions” (annuïteiten pensioenen) tussen ongeveer 40% en 52% varieert?

Vóór 2008 bestond er een akkoord om dubbele belasting te voorkomen, zodat Deense gepensioneerden die naar Frankrijk verhuisden en in Frankrijk verbleven, enkel in Frankrijk belastingen betaalden, die lager waren dan de Deense belastingen.

In 2008 annuleerde de Deense belastingdienst dit akkoord. Dat betekende concreet dat wanneer een Deense gepensioneerde naar Frankrijk verhuist/verhuisde vanaf 2008 in beide landen op zijn/haar pensioengeld belast wordt/werd: in Frankrijk én in Denemarken! (dubbele belasting). Het spreekt voor zich dat de Deense gepensioneerden ietwat geremd waren om naar Frankrijk te verhuizen…

Wat nu?

In augustus 2018 startten Frankrijk en Denemarken met de onderhandelingen rond een nieuw fiscaal akkoord om dubbele belasting te voorkomen.

Het resultaat was een overeenkomst in april 2019, waardoor Deense pensioenen enkel nog in Denemarken worden belast. De Deense belastingdienst zou in haar berekening van de Deense belasting ook rekening houden met de in Frankrijk betaalde belasting. De voorwaarden zijn dat de persoon/belastingbetaler in Frankrijk woont en als Franse fiscaal ingezetene wordt beschouwd.

Het nieuwe akkoord rond dubbele belasting zal wellicht op 1 januari 2021 van kracht worden.

Het is eigenlijk een compromis tussen de slechtste fiscale situatie die nu bestaat en de gunstigere die vóór 2008 van toepassing was…

Verhuizen of niet verhuizen naar Frankrijk…?

Betekent dit dat er geen fiscaal voordeel meer bestaat als u als Deen naar Frankrijk verhuist? En wat als u nog steeds van de Zuid-Franse zon wilt genieten als u met pensioen bent? En als u kinderen en zelfs kleinkinderen hebt, wilt u hen dan iets nalaten? Een samenvatting om het maximum uit uw pensioen te halen?

Wel, er is wel een aantrekkelijke oplossing, er zijn er zelfs 2…

De eerste is al uw pensioenen via OneLife naar slechts één Luxemburgse bankrekening overbrengen.

De tweede is een Luxemburgs levensverzekeringscontract met OneLife.

Luxemburg…? U denkt misschien: “Wat heeft Luxemburg te maken met Denemarken en Frankrijk?”
Luxemburg is leider in grensoverschrijdende oplossingen in Europa. Het is ook een veilige beleggingsomgeving, dankzij de “Veiligheidsdriehoek” die uw activa beschermt. En dit alles in volledige transparantie en volgens de regels.

OneLife is de enige dienstverlener die al uw Deense pensioenen naar een enkele Luxemburgse bankrekening kan overzetten:

Lijkt uw situatie op deze?

… Wat als het er in de toekomst zo zou kunnen uitzien?

Bedenk even welke voordelen u zou genieten!

En dan hebben we het nog niet over de optie om, als u andere activa hebt naast uw pensioenen,  ze allemaal te bundelen in een levensverzekeringscontract met 1 depothoudende bank en 1 vermogensbeheerder van uw keuze die een beleggingsstrategie volgt! Een oplossing die flexibel is en inspeelt op uw behoeften wanneer u geld nodig hebt en die als u wilt toelaat dat uw familie ervan kan genieten.

Met de oplossingen van OneLife bent u (en uw familie) in goede handen.

Graag meer weten? Contacteer ons!

 Torben Maj – Managing Director of ELPS –  European Life – and Pension Services TM Agent for OneLife 

 

Bronnen

https://www.skm.dk/aktuelt/presse/pressemeddelelser/2019/april/ny-dansk-fransk-dbo-vil-gavne-danske-virksomheder-og-pensionister-i-frankrig

https://europa.eu/youreurope/citizens/work/taxes/double-taxation/faq/index_en.htm

https://skat.dk

 

In april keurde het parlement de Finse Wet Inkomensbelastingen goed, wat de belasting van levensverzekeringen en kapitalisatiecontracten vanaf 1 januari 2020 zal veranderen.

Vanaf het volgende fiscale jaar zal de opbrengst van verzekeringsproducten in geval van afkoop proportioneel worden belast. Daarenboven zal het mogelijk zijn om eventuel verliezen af te trekken wanneer het contract beëindigd wordt, waarbij het totale verlies wordt vergeleken met de premies die werden betaald op het moment dat het contract eindigt of volledig wordt afgekocht. Verliezen van gedeeltelijke afkopen zijn echter niet fiscaal aftrekbaar.

De fiscale verandering ligt volledig in lijn met het verslag van de werkgroep die het Ministerie van Financiën aanstelde om de harmonisatie van de belasting van verschillende beleggingsproducten te onderzoeken. Het verslag van de werkgroep werd in mei gepubliceerd en algemeen werd gehoopt dat de nieuwe wet de aanslepende onzekerheid zou wegwerken.

In de bewoordingen van de wet blijft er echter nog steeds ruimte voor onzekerheid en interpretatie, vooral met betrekking tot artikel 35 b van de wet. In dit artikel werd ernaar gestreefd de zogenoemde “artificiële verzekeringsstructuren” een halt toe te roepen, maar het heeft meer vragen dan antwoorden gecreëerd. Vanaf volgend jaar zullen verzekeringnemers, als ze de fiscale voordelen van hun verzekeringsoplossingen willen behouden, niet langer overeenkomsten mogen afsluiten met derden. Dit betekent dat alle activabeheer en adviserende overeenkomsten uitsluitend mogen afgesloten worden tussen de verzekeraar en de derde partij in kwestie. Indien de verzekeringnemer een invloed wenst uit te oefenen op de beleggingsbeslissingen van zijn verzekeringsportefeuille, dan kan dat, maar dan moeten de opdrachten aan de verzekeraar worden gegeven, en niet aan de beheerder.

De sector van vermogensbeheer, alsook binnenlandse en buitenlandse verzekeringsmaatschappijen, moeten hun procedures en documenten stroomlijnen om ze af te stemmen op de nieuwe wetten en voorschriften in Finland. Bij OneLife zijn wij reeds begonnen met het aftasten van de vereiste wijzigingen, omdat we er voor willen zorgen dat we onze Finse cliënten nu en in de toekomst oplossingen kunnen bieden die beantwoorden aan de wettelijke regels.

Indien u vragen hebt in dit verband, neem dan zeker contact met ons op.

 

  Tarja Valkeinen
Country Manager – Finland

 

De volgende mensen hebben allemaal één ding gemeen.

Weet u welk?

• De heer MARTIN, een ervaren Franse ondernemer, die via zijn bedrijf heeft ingetekend op een kapitalisatieovereenkomst, wenst een banklening voor zijn bedrijf te krijgen;
• De heer en mevrouw PEETERS, een gelukkig Belgisch gepensioneerd echtpaar dat een levensverzekering voor hun kinderen heeft afgesloten, willen een krediet krijgen om hun droomhuis te kopen zonder hun levensverzekering op te geven;
• De heer LARSSON, een Zweedse arts die een levensverzekering voor zijn vrouw en kinderen heeft afgesloten om te genieten van de ongeëvenaarde bescherming van de Luxemburgse levensverzekeringen van OneLife, wil een van zijn kinderen de garantie van zijn contract geven, zodat deze laatste een appartement kan kopen;

Zoals u ongetwijfeld al heeft geraden, willen al deze mensen hun levensverzekerings- of kapitalisatieovereenkomst als waarborg aanwenden voor een banklening of andere lening, voor zichzelf, hun bedrijf of een familielid!

Dus waarom en hoe kunt u uw levensverzekering als waarborg aanwenden?

Is het mogelijk om de onderliggende activa van de overeenkomst als waarborg aan te wenden of moet men zich neerleggen bij het afkopen van de overeenkomst om aan hun doelstellingen te voldoen?

Hoe kunt u uw levensverzekerings- of kapitalisatieovereenkomst als waarborg gebruiken?

In de eerste plaats moet worden opgemerkt dat het door de veiligheidsdriehoek niet mogelijk is om eender welke waarborg te stellen op de activa die aan de levensverzekeringsovereenkomst ten grondslag liggen. Een waarborg kan alleen extern zijn ten opzichte van de onderliggende activa van de overeenkomst, d.w.z. zij kan alleen van toepassing zijn op de overeenkomst zelf (in dat geval is een aanhangsel bij de overeenkomst vereist) of op de vordering van de verzekeringnemer op de verzekeringsmaatschappij (in dat geval is geen aanhangsel bij de overeenkomst vereist).

De activa die in de Luxemburgse levensverzekerings- of kapitalisatieovereenkomst zijn gedeponeerd, zijn beschermd door de veiligheidsdriehoek, waardoor deze activa specifiek worden gescheiden van de andere activa van de verzekeringsmaatschappij. Krachtens artikel 3 van de tripartiete bewaarnemingsovereenkomst tussen de verzekeraar, de depothoudende bank en het Luxemburgse Commissariat Aux Assurances mogen de bank en de verzekeraar enkel privileges of waarborgen aanvaarden wanneer het Superprivilege van de verzekeringnemers niet op de onderliggende activa worden toegepast! Hier!

Uittreksel uit artikel 3 van de door het Luxemburgse Commissariaat Aux Assurances opgestelde model voor bewaarnemingsovereenkomst:

“de uitgevoerde deponeringen […] moeten duidelijk gescheiden zijn van de overige verplichtingen en activa van de deposant bij de kredietinstelling […] en mogen niet met deze laatstgenoemden worden verrekend. Zij mogen niet onderworpen zijn aan andere privileges en waarborgen dan die van artikel 118 van de wet [het Superprivilege].

De kredietinstelling neemt nota van deze scheiding en het verbod op verrekening en doet hierbij afstand van eventuele andersluidende bepalingen in haar algemene voorwaarden of andere contractuele documentatie tussen de kredietinstelling en de deposant. “

Het is dus alleen mogelijk om een waarborg te stellen op het “hogere” niveau, d.w.z. op het niveau van de overeenkomst of de schuldvordering van de verzekeringnemer:

De aanvaardbare methoden voor de zekerheidsstelling zijn dus:

• de afstand van rechten
• de aanwijzing van een begunstigde
• de verpanding van een verzekeringsovereenkomst
• de overdracht van een levensverzekeringsovereenkomst

1. De afstand van rechten op de levensverzekerings- of kapitalisatieovereenkomst

Dit wordt vaak gebruikt in België en is voorzien in artikelen 183 en 184 van de Wet van 4 april 2014 op de Verzekeringen:

Art.  183. De uit de verzekeringsovereenkomst voortvloeiende rechten kunnen geheel of gedeeltelijk door de verzekeringnemer worden overgedragen. Dit recht van afstand kan noch door zijn echtgenoot/echtgenote, noch door zijn schuldeisers worden uitgeoefend.

In geval van aanvaarding van het voordeel is de uitoefening van het recht op afstand afhankelijk van de toestemming van de begunstigde.

Vorm

Art.  184. De afstand van alle of een deel van de uit de overeenkomst voortvloeiende rechten kan slechts geschieden door middel van een door de vervreemder, de verkrijger en de verzekeraar ondertekend aanhangsel.

De verzekeringnemer kan echter in de overeenkomst bepalen dat bij zijn overlijden zijn rechten geheel of gedeeltelijk worden overgedragen aan de daartoe aangewezen persoon.

Ook artikel 118 van de Luxemburgse wet op de verzekeringsovereenkomsten is geïnspireerd op het Belgische recht op dit gebied.

Het Franse recht voorziet wel in de afstand van rechten in artikel 1216 van het Franse burgerlijk wetboek, maar volgens het Franse recht is de afstand van rechten voor levensverzekeringsovereenkomsten verboden. Dit is echter wel mogelijk voor kapitalisatieovereenkomsten!

Het mechanisme voor de afstand van rechten is als volgt: de persoon die zijn rechten wil overdragen, de overdrager genoemd, kan de afstand van rechten aan een derde partij, de verkrijger genaamd, op drie verschillende wijzen verrichten, kosteloos (schenking) of tegen betaling (als tegenprestatie voor een dienst, zoals een banklening):

1. De afstand van alle rechten op de verzekeringsovereenkomst en de overdracht van die overeenkomst aan de verkrijger, bijvoorbeeld zijn kinderen of als tegenprestatie voor een lening, de uitlenende bank.
2. De afstand van alle rechten op de verzekeringsovereenkomst zonder de overdracht ervan
3. Een eenvoudige gedeeltelijke afstand van rechten op de overeenkomst

De afstand van rechten op de overeenkomst kan geheel of gedeeltelijk zijn en kan specifiek betrekking hebben op:

• het recht op arbitrages
• het recht om een begunstigde aan te wijzen
• het recht op afkoop
• het recht op zekerheidsstelling
• het recht op jaarlijkse of incidentele informatie

In geval van afstand van een recht aan meerdere personen, wordt het overgedragen recht door de rechtverkrijgenden gezamenlijk uitgeoefend.

Anderzijds leidt deze afstand van rechten tot het automatisch verlies van de eigendom van de overgedragen rechten door de cedent, wat voor sommige verzekeringnemers moeilijk te aanvaarden kan zijn. Ook in geval van aanvaarding door de begunstigde moet de aanvaardende begunstigde uitdrukkelijk instemmen met de afstand van de rechten.

In de praktijk is de afstand van gedeeltelijke of volledige rechten, met of zonder de overdracht van het houderschap van de overeenkomst, zeer gebruikelijk in België, maar amper of helemaal niet gangbaar in andere markten (zoals in Frankrijk bijvoorbeeld).

2. Aanwijzing van de begunstigde als zekerheid

Het is mogelijk om een derde partij in de verzekeringsovereenkomst aan te wijzen als eerste begunstigde van de verzekeringsovereenkomst, als zekerheid voor een schuld van de verzekeringnemer aan een bankinstelling of een andere derde partij.

Laten we een voorbeeld nemen om deze definitie te verduidelijken: De heer en mevrouw PEETERS willen graag een banklening krijgen om het hun droomhuis in Toscane te kopen. Aangezien het huis niet in het land van de bank is gelegen, wil de bank uiteraard een gedegen garantie naast de traditionele terugbetalingen waarin de leningovereenkomst voorziet.

De heer en mevrouw PEETERS benoemen daarom de bank als eerste begunstigde van de levensverzekering om de lening voor de aankoop van hun droomhuis te garanderen. De bank aanvaardt van haar kant het voordeel om haar positie en de schuldvordering ter garantie van de lening, veilig te stellen.

In de praktijk vereist deze zekerheidsstellingstechniek dat de verzekeringnemer de bank aanwijst als de aanvaardende begunstigde. Hierdoor ontdoet de verzekeringnemer zich van het recht om een nieuwe begunstigde aan te wijzen en verbindt hij zich ertoe om voor elke toekomstige transactie de instemming van de aanvaardende begunstigde te vragen.

3. De inpandgeving van de verzekeringsovereenkomst

Een andere mogelijkheid is om de verzekeringsovereenkomst als onderpand te geven. De verpanding is een vorm van pandrecht, d.w.z. een zakelijke zekerheidstelling op een roerend goed toegepast op een onlichamelijk roerend goed, zoals aandelen of een levensverzekeringsovereenkomst.

In het Franse recht verschilt dit van het onderpand die van toepassing is op roerende lichamelijke zaken (elk roerend goed dat een persoon in zijn/haar handen kan houden).

Verpanding is voorzien in artikel 2355 van het Franse burgerlijk wetboek en wordt gedefinieerd als een overeenkomst waarbij een schuldenaar een roerend goed aan zijn schuldeiser geeft om zijn schuld te waarborgen.

Een schuldenaar kan zijn levensverzekerings- of kapitalisatieovereenkomst dus verpanden, omdat het gaat om een onlichamelijk roerend goed (een overeenkomst dat een vordering van de verzekeringnemer op de verzekeringsmaatschappij vertegenwoordigt).

Zowel in Luxemburg als in België wordt de term pand gebruikt, maar het mechanisme is hetzelfde en er is een bijvoegsel vereist bij de verzekeringsovereenkomst dat door de verzekeraar, de verzekeringnemer en de bank is ondertekend.

De artikelen 116 en 117 van de Luxemburgse wet van 27 juli 1997 betreffende verzekeringsovereenkomsten bepalen dat de inpandgeving een persoonlijk en exclusief recht van de verzekeringnemer is. In geval van aanvaarding van het voordeel is echter de voorafgaande toestemming van de begunstigde vereist.

De bepalingen van de Luxemburgse wetgeving zijn trouwens geïnspireerd op de Belgische wetgeving, waarvan de artikelen 181 en 182 van de wet van 4 april 2014 bepalen:

Recht van inpandgeving

Art.  181. De uit de verzekeringsovereenkomst voortvloeiende rechten kunnen in pand worden gegeven, en wel alleen door de verzekeringnemer, met uitsluiting van zijn echtgeno(o)t(e) en schuldeisers.

In geval van aanvaarding van de begunstiging is de inpandgeving afhankelijk gemaakt van de toestemming van de begunstigde.

Vorm

Art.  182. Inpandgeving van de rechten uit de overeenkomst kan alleen geschieden door middel van een bijvoegsel, getekend door de verzekeringnemer, de pandhoudende schuldeiser en de verzekeraar. “

Inpandgeving is een op zichzelf staande overeenkomst, maar het vereist een bijvoegsel bij de verzekeringsovereenkomst. Het recht dat van toepassing is op de verpanding is hetzelfde recht als dat van de levensverzekeringsovereenkomst. In de praktijk is verpanding een toelaatbare techniek, maar minder gebruikelijk dan de schuldoverdracht, omdat ze wordt beheerst door een specifieke regeling die wordt geregeld door het recht dat van toepassing is op verzekeringsovereenkomsten.

De verpanding kan dus minder flexibel en beschermend zijn voor zowel de verzekeringnemer als de bank, vooral ten opzichte van de schuldoverdracht (hieronder beschreven), wat de meest gebruikte zekerheidstechniek is. Volgens het recht dat van toepassing is op de levensverzekeringsovereenkomst zelf, volgt de verpanding immers het wettelijke, reglementaire en jurisprudentiële regime dat van toepassing is in het contractenrecht.

4. De schuldoverdracht

De term lijkt misschien onduidelijk voor de niet-ingewijden, maar schuldoverdracht is het middel bij uitstek om een levensverzekerings- of kapitalisatieovereenkomst te verpanden.

De verzekeringnemer heeft immers rechten op de ondertekende overeenkomst en met name het eerste van deze rechten is geen eigendomsrecht op de overeenkomst of de activa (in tegenstelling tot wat vaak wordt aangenomen), maar een vorderingsrecht, d.w.z. dat de verzekeringnemer het recht heeft op terugbetaling van de tegenwaarde van deze overeenkomst. De verzekeringsmaatschappij heeft dus als tegenprestatie een schuld ten aanzien van de verzekeringnemer en de schuldoverdracht handelt op het niveau van de schuldvordering van de verzekeringnemer en niet als verpanding op het niveau van het contract zelf.

Om de situatie van de verzekeringnemers en de verzekeringsmaatschappij na het afsluiten van een verzekeringsovereenkomst samen te vatten:

Het overdrachtsmechanisme is opgenomen in artikel 1275 van het Luxemburgse Burgerlijk Wetboek:

“De overdracht waarbij een schuldenaar aan de schuldeiser een andere schuldenaar geeft, die zich jegens de schuldeiser verbindt, verricht geen schuldvernieuwing, indien de schuldeiser niet uitdrukkelijk heeft verklaard dat hij van plan was zijn schuldenaar die de overdracht heeft verricht, te ontheffen. “

Via het mechanisme van schuldoverdracht verplicht de verzekeringnemer de verzekeringsmaatschappij om de kredietgever (in de meeste gevallen de bank, maar niet altijd) terug te betalen indien hij niet terugbetaalt. De bank heeft dus een tweede schuldenaar in geval van verzuim van de hoofdschuldenaar.

Bovendien is het niet verplicht dat de schuldenaar en de overdrager (de verzekeringnemer) dezelfde personen zijn en het is volstrekt mogelijk dat iemand een schuldoverdracht uitvoert voor een schuld die door een andere persoon is aangegaan.

De heer MARTIN, ervaren Franse ondernemer, kan zich bijvoorbeeld heel goed voorstellen dat hij een schuldoverdracht uitvoert van zijn persoonlijke overeenkomst voor een schuld die door zijn bedrijf is aangegaan. De heer LARSSON kan een schuld overdragen ter garantie van de door zijn zoon aangegane schuld voor de aankoop van een appartement, zonder zijn contract op te geven.

Alleen in geval van niet-betaling door de zoon van de heer LARSSON of het bedrijf van de heer MARTIN kan de bank aan de verzekeringsmaatschappij – die in geen geval bezwaar kan maken vanwege de gesloten overdrachtsovereenkomst – verzoeken om de uitvoering van de overdracht en een gedeeltelijke (of volledige) afkoop, binnen de grenzen van de door de debiteur (d.w.z. het bedrijf van de heer MARTIN of de zoon van de heer LARSSON) verschuldigde bedragen en de waarde van de levensverzekeringsovereenkomst.

Bovendien vereist de overdracht geen bijvoegsel van de levensverzekeringsovereenkomst en het is zeer gebruikelijk om te kiezen voor een schuldoverdracht naar Luxemburgs recht, die alle bestaande en toekomstige schulden van een bepaalde debiteur kan dekken.

Ten slotte is het overdrachtsregime veruit het meest flexibele en in de praktijk het meest gangbare.

Zodra de schuld volledig is afgelost, meldt de bank of de andere kredietgever de kwijtschelding (opheffing) van de overdracht en krijgt de verzekeringnemer dus de rechten die door de overdracht werden beperkt, terug. Dus niet alleen de aanwijzing van een begunstigde en de verpanding, maar ook de schuldoverdracht leidt niet tot verlies van eigendom, in tegenstelling tot de afstand van rechten, waarvoor een afstand van rechten in tegengestelde zin vereist is voor een opheffing.

Elk van deze methoden voor inpandgeving heeft voor- en nadelen. We stellen echter vast dat de schuldoverdracht de meest flexibele regeling heeft en is aangepast aan een groot aantal situaties en dat dit niet leidt tot verlies van eigendom, maar tot een tijdelijke beperking van de rechten van de verzekeringnemer.

De tripartiete overdracht kan als volgt worden samengevat:

Wilt u er meer over weten? De experts van OneLife zijn er om u te helpen met uw vermogens- en successieplanning of die van uw klanten.

Neem gerust contact op met uw gebruikelijke OneLife-contactpersoon die u graag zal helpen.

 Jean-Nicolas GRANDHAYE, Corporate Counsel at OneLife 

Fiscale en vermogensplanning was in de loop van 2018 een belangrijk onderwerp voor de Spaanse markt. De regering heeft namelijk een aantal fiscale maatregelen voorgesteld in de voorbegroting van 2019, maatregelen die een belangrijke impact hadden kunnen hebben op vermogende cliënten. Deze maatregelen omvatten bijvoorbeeld stijgingen in de marginale rentevoeten met betrekking tot de fiscaliteit op personeninkomsten en fiscaliteit op spaargeld, een stijging van de marginale rentevoet die van toepassing is op de vermogensbelasting en maatregelen die gericht zijn op agressieve fiscale praktijken met name vervat in het kader van de omzetting van de ATAD (Anti Tax Avoidance Directive). Bovendien leken de maatregelen die de regering voorstelde goed gekende instrumenten aan te vallen in de binnenlandse markt, die gebruikt worden als vehikel voor financiële of vastgoedbeleggingen voor vermogende cliënten en ervaren beleggers, zoals SICAV’s (investeringsbedrijven met variabel kapitaal) en SOCIMI’s (Sociedades Anónimas Cotizadas de Inversión Inmobiliaria – beursgenoteerde naamloze vennootschappen voor immobiliënbeleggingen).

Hoewel de huidige regering heeft gefaald in haar doelstelling om het budget voor 2019 goed te keuren, samen met de daarbij horende fiscale maatregelen, blijft het toch interessant om vragen te stellen over de politieke lijnen die in het kader van de fiscale aangelegenheden zouden kunnen goedgekeurd worden, als de politieke partijen die hun steun betuigen aan de huidige regering tijdens de verkiezingen van april 2019 een voldoende meerderheid verkrijgen in het parlement / de senaat.

 

In dat kader behoudt de levensverzekering haar aantrekkelijkheid als voorkeursinstrument, niet alleen voor Spaanse vermogende cliënten maar ook expats die naar Spanje verhuizen en hun patrimonium vanuit fiscaal standpunt willen organiseren met het oog op successie- en gezinsplanning die zowel wettelijk als fiscaal conform is.  

 

Met betrekking tot expats moeten we opmerken dat Spanje de voorbije jaren een aantrekkelijke rol heeft gespeeld voor vermogende cliënten uit Latijns-Amerika die met name op zoek waren naar een veilige omgeving voor zichzelf en hun gezinnen, in een land met een gelijkaardige cultuur als hun geboorteland. Ook in die context kan de levensverzekering een rol spelen voor de vermogensplanning, in die zin dat het een instrument is dat in Spanje volledig erkend wordt, maar ook in heel wat Latijns-Amerikaanse landen (Mexico, Colombia…).

 

Om meer te weten over dit onderwerp, kunt u om 15.00 uur tijdens het Farad Finance Forum op 19 maart 2019 naar onze expert Gonzalo García Pérez luisteren.

 

Zoals eerder werd uitgelegd in het eerste deel van dit artikel, maakt het Europese reglement van 4 juli 2012[1] het wel mogelijk een burgerlijke harmonisatie van de successie tussen Frankrijk en België door te voeren, maar wordt het fiscale luik helemaal niet behandeld en wordt het probleem van dubbele belasting, die in deze grensoverschrijdende situaties kan ontstaan, niet geregeld.

De criteria voor de toekenning van de fiscale bevoegdheden van de twee rechtgebieden, met name de uitgebreide bevoegdheid van Frankrijk met betrekking tot successierechten wanneer er erfgenamen/begunstigden zijn, vereisen bijgevolg extra aandacht tijdens elke vermogensplanning. Het is belangrijk om eerst kort de wettelijke instrumenten te analyseren om in deze context een oplossing te kunnen aanbieden.

1. Afsluiting van een conventie tot het vermijden van dubbele belasting op successie tussen Frankrijk en België

Op 20 januari 1959 sloten Frankrijk en België een conventie tot het vermijden van dubbele belasting van successie afgesloten (hierna de Conventie genoemd). Wanneer een persoon op het moment van zijn/haar overlijden in een van de twee landen gevestigd is, en zijn/haar erfgenamen zich in het andere land bevinden, kan dankzij deze Conventie worden bepaald welk van de twee betrokken landen de belasting op het vlak van successierecht toegekend krijgt.

Het algemene principe van deze Conventie houdt in dat de goederen die aan de overledene toebehoren enkel belastbaar zijn in de staat waar de overledene op het moment van zijn/haar overlijden gedomicilieerd was[2]. Dit principe is met name van toepassing op de levensverzekeringscontracten, die binnen het toepassingsgebied van artikel 757 B van de algemene belastingwet (“CGI”) vallen.

Het is belangrijk te melden dat het begrip domicilie in het kader van de Conventie geïnterpreteerd moet worden als de plaats waar de overledene zijn/haar “permanente woonst” had,[3] met andere woorden de plaats waar zijn/haar centrum van activiteiten lag.

Het belang van dit mechanisme is niet onbelangrijk met betrekking tot het bedrag van de rechten dat in beide staten verschuldigd zou kunnen zijn, zeker in het geval van een intekening op een levensverzekering door een Belgische belastingplichtige ten voordele van begunstigde die woonachtig is in Frankrijk. De grote mobiliteit van de hedendaagse gezinnen vereist een nauwkeurige beheersing van deze principes.

2. Impact en aandachtspunten met betrekking tot de specifieke eigenschappen van de stelsels die eigen zijn aan beide rechtsgebieden

Hoewel het dankzij de Conventie mogelijk is om het recht om successierechten te heffen te verdelen, is het belangrijk waakzaam te blijven. De belastingen die in de Conventie worden aangehaald, vormen namelijk een volledige lijst[4]. Indien er voor de leeftijd van 70 jaar van de verzekerde premies werden betaald, zijn de forfaitaire belastingen van 20% en 31,25%[5] geen successierechten, maar wel een sui generis-belasting die niet onder de Conventie valt. Deze sui generis-belasting zou dan bovenop de successierechten komen, die in België verschuldigd zijn, door toepassing van het interne recht. Omgekeerd, als er na de leeftijd van 70 jaar van de verzekerde premies werden betaald, valt het voordeel van het levensverzekeringscontract binnen het toepassingsgebied van de successierechten waarop de Conventie betrekking heeft (beperkt tot de betaalde premies)[6].

Voor alle duidelijkheid: het is belangrijk eraan te herinneren dat de gratis mutatierechten die verbonden zijn aan schenkingen onder levenden uitdrukkelijk buiten het toepassingsgebied van de Conventie vallen. Het interne recht van de twee staten regelt bovendien exclusief de schenkingen onder levenden. De schenking van een contract (zoals vaak wordt toegepast tussen Belgische ingezetenen) door een Belgische ingezetene en een Franse ingezetene zou bovendien onderworpen moeten worden aan schenkingsrechten in Frankrijk en zou ook vanuit Frans standpunt een novatie van het contract met zich meebrengen.

In het licht van zorgvuldige studie en structurering op maat kan het Luxemburgse levensverzekeringscontract in bepaalde situaties de fiscale impact van de successie in een Frans-Belgische context beperken. Om dit te illustreren en om tijdens de Frans-Belgische planning via een levensverzekering bepaalde valkuilen te vermijden, stellen we voor een praktische casus te bespreken.

Praktische casus: fiscale verwerking van een levensverzekering die in een Frans-Belgische context wordt aangegaan

Mijnheer en mevrouw Leduc zijn Belgen die in Lille wonen, terwijl hun twee kinderen, Louise en Victor respectievelijk in Bordeaux en Brussel wonen. Ze willen graag hun pensioen doorbrengen in het Belgische Knokke. Rekening houdend met de internationale context van hun gezinssituatie en om de overdracht van hun patrimonium naar hun kinderen voor te bereiden, hebben ze in het jaar dat ze 72 jaar werden, samen een Luxemburgs levensverzekeringscontract ter waarde van 2,5 miljoen euro afgesloten. Ze zijn gehuwd onder het stelsel van gemeenschap van goederen, en de premies werden gefinancierd aan de hand van gemeenschappelijke goederen van mijnheer en mevrouw, die bovendien de verzekerden van het contract zijn. Louise en Victor worden in het contract als begunstigden aangeduid.

Een tiental jaar later komt mijnheer Leduc, die dan Belgisch ingezetene is, te overlijden. Het levensverzekeringscontract bij OneLife voorziet in haar algemene voorwaarden een standaard aanwasclausule en mevrouw Leduc krijgt de rechten op het levensverzekeringscontract toegewezen. Aangezien ze altijd erg goed advies heeft ontvangen, vloeit uit de structurering van het contract (met name rekening houdend met de hervorming van de successie- en huwelijksstelsels in België) voort dat mevrouw Leduc geen successierechten verschuldigd is over het deel van het levensverzekeringscontract dat zij verkrijgt naar aanleiding van de aanwas van rechten daarvan in haar voordeel. Aangezien mijnheer en mevrouw fiscaal ingezetenen in België zijn, bevinden we ons op dit moment in een Belgisch-Belgische situatie.

Jammer genoeg overlijdt ook mevrouw Leduc enkele jaren later. Haar kinderen, die respectievelijk in België en Frankrijk wonen, ontvangen elk de helft van de waarde van het contract, met een totale waarde van 3,1 miljoen euro.

Welke fiscale verwerking is nu van toepassing op de bedragen die de kinderen ontvangen?

We maken een onderscheid tussen de situatie van Victor, die in België woont en Louise, die in Frankrijk woont:

• Situatie van Victor

 Victor, fiscaal ingezetene in België, moet dus de helft van een levensverzekeringskapitaal ontvangen krachtens een derdenbeding. Gelukkig heeft OneLife het dossier van zijn ouders bijzonder goed opgevolgd en het fiscaal geoptimaliseerd. Victor zal namelijk uitstekend gebruik kunnen maken van het kapitaal van het levensverzekeringscontract (50% van € 3,1 miljoen), dat hem zou toekomen en waarvoor hij elke vorm van successierecht kan vermijden. Om dit mogelijk te maken heeft zijn mama bij het contract een zogenaamde “post mortem” overdracht van rechten gevoegd, waardoor Victor bij overlijden van zijn moeder als “verzekeringnemer” van het verzekeringscontract wordt beschouwd. Aangezien het contract bij het overlijden van zijn mama wordt ontbonden, zal Victor op het ontvangen kapitaal in de plaats van successierechten enkel schenkingsrechten verschuldigd zijn. Voor dit deel van de planning is de opzet geslaagd: mevrouw heeft tot aan haar dood de controle over het patrimonium behouden, terwijl haar zoon geen belasting van 27% (successierechten in rechte lijn), maar wel van 3% (schenkingsrechten in rechte lijn) zal moeten betalen.

• Situatie van Louise

Net als voor Victor zouden er, aangezien haar ouders op het moment van hun overlijden fiscaal Belgische ingezetenen in België waren, in België successierechten verschuldigd zijn. Als er geen conventie zou bestaan, zou Louise, als begunstigde die [7] al meer dan zes van de 10 voorbije jaren in Frankrijk verblijft, in Frankrijk successierechten verschuldigd zijn,[8] met een marginale voet van 45%[9] op het bedrag van de betaalde premie (namelijk 2,5 miljoen euro), waardoor er dus een dubbele belasting zou ontstaan.

Dankzij de Conventie die tussen Frankrijk en België werd afgesloten zal echter enkel België het recht hebben om het bedrag van de successie naar aanleiding van het contract te belasten.

Louise zal echter sociale heffingen ter hoogte van 17,2% verschuldigd zijn op de bedragen die daar toen haar ouders nog leefden niet aan onderworpen waren.

Vanuit Belgisch standpunt zal Louise ook aangesteld zijn als begunstigde van de post-mortem overdracht van rechten, ter waarde van 50% van de contractwaarde. Bij het overlijden van haar mama zal ze dus ook een kapitaal ontvangen krachtens een eigenbeding (aangezien ze zowel als verzekeringnemer als begunstigde van het contract wordt beschouwd – op het moment dat haar mama overlijdt). Bijgevolg zullen enkel de schenkingsrechten, die in België in rechte lijn 3% bedragen, verschuldigd zijn.

Vanuit Frans standpunt zal het, aangezien de post-mortem overdracht niet officieel erkend wordt, belangrijk zijn om de juridische en fiscale gevolgen hiervan te analyseren.

Aandachtspunten: Indien het contract voor de leeftijd van 70 jaar van het verzekerde leven zou aangegaan, zou de belasting die [10] Louise in Frankrijk verschuldigd is, niet onder de Conventie vallen en zou deze dus ook niet kunnen toegepast worden.

Deze structuur is maar een voorbeeld van de vele, maar we kunnen besluiten dat de Luxemburgse levensverzekering op die manier de mogelijkheid biedt om, door haar burgerlijke en fiscale voordelen te combineren, een optimale vermogensoverdracht te verzekeren in een grensoverschrijdende context.

Houd er rekening mee dat bovenstaande ontwikkelingen niet meer dan een overzicht zijn van een deel van de gevolgen die een rol spelen in de grensoverschrijdende vermogensplanning en dat de praktische impact van elke structurering geval per geval moet worden geanalyseerd.

De experts van OneLife staan ter uw beschikking om al uw vragen te beantwoorden.

Indien u geïnteresseerd bent in concrete gevallen (case studies), download dan ons e-book  #Succesvolle #Successie Deel I & Deel II

 

Auteurs:

  Fanny PERPERE – Wealth Planner

  Nicolas MILOS – Senior Wealth Planner

 

 

[1] REGLEMENT (EU) Nr. 650/2012 VAN HET EUROPESE PARLEMENT EN DE RAAD van 4 juli 2012.

[2] Art. 8 van de Conventie.

[3] Art. 3 van de Conventie.

[4] Art. 1 van de Conventie.

[5] Art. 990 I van de algemene belastingwet (“CGI”).

[6] Art. 757 B van CGI.

[7] Art. 4 B van CGI.

[8] Art. 750 ter en 757 B van CGI.

[9] Boven het bedrag van EUR 1.805.677.

[10] Art. 990 I van CGI. – sui generis belasting niet gelijkgesteld met successierechten in Frankrijk.